OMWEGEN
Er wordt mij regelmatig gevraagd of ik weet waar Lotje tijdens haar
nachtelijke omzwervingen uithangt. Het antwoord moet ik steeds schuldig
blijven. Ja, in de straat, in de buurt, in de wijk. Soms kan ik aan de hand van
de gestolen waar nagaan welke route zij gelopen heeft. En soms kan ik dan ook
iets teruggeven aan de bestolene. Maar waar zij precies allemaal uithangt? De
wegen die ze bewandeld zijn in elk geval niet altijd even gewenst. Je zou
kunnen zeggen dat ze ’s nachts het criminele pad op gaat. Haar neus achterna op
zoek naar kostbaarheden die voor het grijpen liggen en geen weerstand bieden.
Welke wegen en waarom?
Ik was onlangs bij een lezing door de auteur van zijn nieuw uitgekomen boek. Het woord ‘omweg’ kwam in de titel voor en dat intrigeerde mij. Dus schoof ik die middag samen met nog wat belangstellenden aan. Ik vroeg mij af of zij ook om het woord ‘omweg’ waren gekomen. Er was een stel helemaal uit het Groningse gekomen. Maar zij hadden de kortste route genomen. Anders waren ze niet op tijd aanwezig geweest.
De schrijver stelde zich voor en zei dat hij ons eerst wat over zichzelf zou
vertellen en dat hij ons daarna mee op weg zou nemen in het verhaal over zijn
boek. De intro zou zo’n twintig minuten duren. De macht der gewoonte deed mij
even op mijn horloge kijken. Twintig minuten, dan staat de wijzer daar en moet
ik klaarzitten voor de wandeling door het boek. De schrijver begon luid en
duidelijk te vertellen. Met veel klemtonen die maakten dat ik bij de les bleef
en niet afdwaalde met mijn gedachten. De route was duidelijk en de toon gezet.
Al luisterend werden wij via de hoofdweg meegevoerd en sloeg hij met ons zijwegen in om dan weer op een bospad te belanden dat uitkwam bij een fietspad waar we op moesten passen voor op luxe elektrische fietsen voorbij jakkerende pensionado’s die kennelijk toch nog steeds haast hadden. Ik vroeg me af of de boekwandeling reeds begonnen was en ik het startsein had gemist. De wijzer op mijn horloge stond inmiddels twintig minuten verder dan was aangekondigd. Maar de groep zat nog steeds aan tafel geïnteresseerd te luisteren. Zo kwamen we na alle omwegen toch op het beginpunt uit en kon de wandeling beginnen. Ik had er voor mijn gevoel al een behoorlijke tippel opzitten.
Het boek ligt nu beneden op de plank onder de salontafel. Ik ben er nog niet in begonnen. Iets in mij zegt dat ik er stevige wandelschoenen voor moet aantrekken. Wellicht kan ik het lezen combineren met een wandelvakantie. Maar ik hou niet zo van wandelvakanties. En ik raak nogal eens de weg kwijt. Enfin, ik zal wel zien waar dit pad mij uiteindelijk toe leidt.
Lotje lijkt altijd verbazingwekkend goed haar routes te weten. Met vaste en zekere tred wandelt zij dan door het tuinhek de wijde wereld in. Niets dat haar kan weerhouden en absoluut zeker van hetgeen gebeuren moet. Ik vraag me wel eens af of zij overdag haar nachtelijke route uitzet. Dan stel ik mij voor hoe ze door de tuinen zwerft om te zien waar wasgoed hangt of tuinhandschoenen na gedane arbeid over een emmer bij de buitenkraan hangen te drogen. Zij lijkt altijd erg zeker van haar zaak.
Toch moest ik eergisteren constateren dat ook Lotje soms de weg kwijt is. Toen ik het gangetje achter het huis uit fietste en rechtsaf sloeg zag ik op de stoep bij de kruising een blauwe keukenhanddoek liggen. Het zag er vreemd uit. Zo’n blauwe keukenhanddoek, eenzaam zonder een bijpassende blauwgeruite theedoek. Lotje kwam luid orerend achter mij aan en deed of haar neus bloedde. Ik zag dat dit niet het geval was en duidelijk wel de kleine tandafdrukken in de punt van de blauwe keukenhanddoek. Ze had een blauwtje gelopen. Haar ogen waren te groot geweest. Toch gaat ze door. Waarom? En waarheen? Ik weet het niet. Lots wegen zijn ondoorgrondelijk.
Brunhilde