Lotjes zwarte list
Afgelopen zondag was de eerste lentedag van het jaar. Zo’n windstille, fluweelzachte zonnige voorjaarsdag. Zo’n dag waarop je je ineens realiseert dat de energieloze winterdip van op de bank hangende Netflix-snackdagen je bijna de das om hadden gedaan. Je ogen weer geopend voor nieuw leven, zie je je treurige tuin. En dan moet alles gebeuren.
Een ongekende energie maakte zich van mij meester en voor ik het wist stond ik zwetend te zwoegen met schep en snoeischaar. Die idyllische droomtuin zou er komen deze zomer. Uit onderzoek is gebleken dat je bij het stijgen van de temperatuur niet alleen meer energie krijgt, maar dat ook het aantal criminele delicten toeneemt. Zo trof ik mezelf een paar uur later druk in de weer met een hakselaar die met gretige verbetenheid alle afgeknipte takken luid ratelend en knakkend tot zaagsel verpulverde. Tak na tak verdween. Opeens was ik de crimineel uit de Netflix-serie The Blacklist, die het lijk moest laten verdwijnen en het in z’n geheel door de hakselaar perste. Alles moest weg. Van de uit de kluiten gewassen vlinderstruik en de woekerende witte regen was geen bewijs meer te vinden. Alsof ze nooit hadden bestaan. Toen het laatste takje als zaagsel door de hakselaar werd uitgespuugd, kwam ik zwetend tot mijn zinnen.
De tuin was opgeruimd en de hakselaar stond onschuldig stil naast de groencontainer. Heel vreedzaam allemaal. Tevreden over de idyllische aanblik liep ik naar binnen. Hier was alles goed. Bij het uittrekken van mijn tuinklompen zag ik een zwart doosje liggen. Lotje had het listig naar binnen gebracht. Haar zwarte list. Het was de verpakking van Valentino, Eau de Toilet. Uit Rome….
Een onbehagelijk gevoel bekroop me. Over mijn schouder keek ik de tuin in. De Maffia is overal…..
Brunhilde Kuijper
