Hoofdzaak, bijzaak
Onlangs was ik bij een concert. Er speelde een saxofoon 4-tet en er was een verteller. Deze laatste had het over heimwee. Het verlangen naar iets wat niet meer is. Meteen zocht ik in mijn herinneringen of ik ook heimwee had gekend. Ooit als kind tijdens logeerpartijen, bedacht ik me. Dan was alles anders.
Het eten, het dagritme en bovenal, de geur was anders. Ieder huis heeft een eigen geur. En het was de eigen geur die ik dan miste omdat het op mijn logeeradres zo anders rook. Mijn drie poezendames zijn ook heel geurgevoelig. Net zoals zij op wonderbaarlijke wijze weten welke wagen ons thuisbrengt na werk of winkelen, ruiken zij op grote afstand of er bezoek in huis is.
HUN huis welteverstaan. Dat vinden zij verschrikkelijk. Een totale verstoring van orde, geluid en bovenal geur. Inbreuk op hun privacy.
Zo ook gisteren toen ik even theevisite had. De dames weigerden nog 1 kattenpoot over de drempel te zetten. Ook al regende het mottig en was de wind guur. In een uiterste poging het schuldgevoel dat mij overspoelde, kwijt te raken, vulde ik de voederbakjes met de duurst denkbare kattensmurrie. Roepend bij de keukendeur en rammelend met de bakjes en een reuzenzak kattensnoepjes hoopte ik hun harten weer terug te winnen. Dat ging niet zomaar. We hadden het wel over hoogverraad!
Na een diep MEA CULPA en twintig minuten klepperen, was het Lotje die als eerste omkoopbaar bleek. Liefde gaat door de maag. In een wat klunzige sprong van het dak van de tuinkast nam ze het bijenhotel met zich mee dat in stukken te pletter viel. Ze spoedde zich naar binnen, met nu ook Juul en Fien, geschrokken van het kabaal, in haar kielzog. De vertrouwde geur van kattensmurrie en snoepjes deed alles vergeten. Home Sweet home. Dat was de hoofdzaak
Dat de bijen nu hun hotel kwijt waren vonden ze maar bijzaak.
Brunhilde Kuijper
