Grondgebied
Het is wat onrustig in Huize De Drie D’s. Dat is het altijd deze periode van het jaar. Het voorjaar kriebelt. Maar na een lange winterperiode hebben de dames net elk een favoriet plekje veroverd. En om dat dan zomaar prijs te geven, is ook zo wat. Buiten lokt. Maar wat als je je positie binnen verlaat???
De Dames zijn alert en hun Argusogen groot. Niet enkel binnenshuis. Ook op eigen territorium buitenshuis is het onrustig. Het is een komen en gaan van vooral heren katers. De Drie Dames zijn ‘in trek’, zogezegd. Hoewel geen jonge blommen meer, hun poezelige nuffigheid maakt het jachtinstinct van omwonende katers los uit lange winterslaap. Behoeftig nemen ze bezit van onze tuin. En dat strijkt de dames tegen de kattenharen in.
Vooral bij Fientje. Zij blaast haar keeltje schor en zichzelf op. Woest kijkend naar elke mannelijke indringer verdedigt ze haar grondgebied. Als blikken konden doden zou het hele sterilisatieprobleem bij katers zijn opgelost. Bij Lotje krijgt de neiging tot opruimen de overhand. De welbekende voorjaarsschoonmaak. In de wijde omgeving is geen prullenbak meer veilig. Elke ochtend liggen van het buitenterras tot boven in de badkamer haar gulle gaven. Met name lege sigarettenverpakkingen. Er wordt nog aardig wat afgepaft in de omgeving, gezien het grote aantal lege pakjes en de diversiteit aan sigarettenmerken. Hoe dan ook, het houdt haar weliswaar niet van de straat, maar zeker wel lekker bezig.
Juultje zal het allemaal worst wezen. Zij heeft de heerlijkste plekjes in huis. Die bedenkt ze allemaal zelf. Tassen, kinderstoeltjes of de verwarming. Ze is heel creatief. Zo is de doos die als verpakking diende voor een aanschaf op Marktplaats, omgetoverd tot een terras op niveau binnenskamers. Het dient wel met zorg betreden te worden, aangezien het verband van de constructie te wensen over laat. Het geheel staat op instorten. Het lijkt of het evenwicht wel weer gevonden gaat worden. Zowel in- als outdoors. Maar dat heeft nog wel wat poezenpootjes in aarde.
Fien is namelijk niet vindingrijk in het creëren van fijne rustplekken. Én ze is jaloers. Héél jaloers. Op álles en iedereen. In het bijzonder op de plekjes die Juul in huis voor zichzelf heeft gemaakt. Ál die plekjes weet Fien feilloos in bezit te nemen. Pien, zoals wij haar plegen te noemen, nestelt zich net zo lang steeds dichter tegen Juul aan, totdat deze bij gebrek aan ruimte haar grondgebied opgeeft en een nieuw plekje kiest.
Pien.
Hoe zeggen ze dat ook alweer?
Een ‘Pain in the Ass’.
Vrij vertaald: Pien in Assen.
Je zal er maar mee onder één dak wonen…..
Brunhilde Kuijper