FAUX PAS OF PAS DE DEUX
In tijden van corona hebben we te maken met beperking van onze bewegingsvrijheid. De toch al wat schrale waardering van cultuur dreigt nu geheel uit te drogen door gebrek aan tranen van ontroering in de concertzalen. Kunstbeoefenaars bieden hun kostbare talenten aan in achtertuinen waar aerosolen, als sterrenstofjes onzichtbaar, de intentie van de artiest verspreiden zonder het publiek te vinden.
Wij mensen lijden nogal onder de opgelegde beperkingen en de angst voor wat niet te overzien is. De vrees voor het onbekende met enkel de kennis van wat we nu weten, doet ons verstijven. De dans staat stil.
Zo niet in het dierenrijk. En zeker niet in het leven van Lotje. Zij heeft de aanvoer van producten uit de omgeving aanzienlijk verhoogd. Ik bedacht laatst dat zij wellicht letterlijk gehoor heeft gegeven aan de oproep vooral bij de kleine zelfstandige ondernemer in je eigen wijk spullen af te nemen. Ze doet dat in elk geval met verve.
Ik beweeg mee met haar enthousiasme. Zo dansen we de dagen door. Dat wil zeggen, zij danst ’s nachts en ik reageer bij het ochtendgloren. Op en neer, heen en weer, keer op keer, meer en meer. We dansen een duo-dans. Met sokken en handschoenen. En soms, om een diepe emotie uitdrukking te geven, een rood-wit geruit poetsdoekje.
Het blijft oneigenlijk bezit, maar de vreugde van de dans verlicht enigszins het bezwaard gemoed. Lotjes levensdans.
De Faux Pas transponeert in een Pas de Deux.
Brunhilde