Eten of gegeten worden
Eten in het dierenrijk lijkt simpel geregeld. Zo heb je vleeseters, planteneters en alleseters. Vleeseters eten graag planteneters. En alleseters vreten de rest op. Zoiets. Wij mensen zijn dus alleseters. Althans, zo hebben we onszelf geëvolueerd. Het schijnt namelijk dat gezien de vorm van ons gebit en de lengte van ons darmstelsel wij ooit als planteneters op deze aardbol rondliepen. Wellicht dat we om te kunnen overleven ook vlees zijn gaan eten. Het was waarschijnlijk eten of gegeten worden. En dan smaakt het leven toch naar meer.
Vleeseten verkreeg bovendien een maatschappelijke status. Hoe meer vlees je kon eten, hoe meer aanzien je had. De veestapel werd groter en groter. De koe en kip kiloknaller ontplofte. Dier en mens werden er niet gezonder op. Kortom, het liep uit de hand. Dat bracht ons wel tot een bepaald inzicht. Minder of geen vlees was beter. Maar de weg terug lijkt lastig. Vleesloos. Hoe smaakt groen ook alweer? En moeten nadenken over het bereiden van vleesloze recepten. Dat kost tijd! En tijd is geld. Dus en masse gaan we met de hoeven in t zand. Toch overwint het gezonde verstand. Maar…..wij mensen geen biefstukje meer? Dan onze harige huisgenoten ook niet.
Even volledig voorbijgaand aan wie wij ooit waren. Zij waren van origine carnivoren. Wij niet. Maar bang om straks zelf weer als smakelijk hapje gezien te worden, schotelen we onze honden en katten vegetarische brokjes en lactosevrije smurrie voor. Het liefst met komkommer en tomaat. Ik geloof er niet zo in. Natuurlijk, wij mensen, als vanouds herbivoor, kunnen echt wel met een onsje minder als het om vlees gaat. Bovendien getuigt het vandaag de dag juist van een maatschappelijke welvarende positie als je het je überhaupt kunt permitteren met een volle boodschappenkar de eco-winkel uit kunt rijden.
De Poezendames, Lot, Juul en Fien, krijgen hun vlees- en vishapjes. Zelfs na enig aandringen halen ze hun neus op voor komkommer en tomaat. Ze krijgen genoeg te eten om vervolgens urenlang, zoals het een roofdier betaamt, op bed en bank uit te buiken. Waarom nog een vogeltje vangen als je je eten tweemaal daags voorgeschoteld krijgt? Zo’n gedoe. En zo vermoeiend. Of ze hierdoor hun natuurlijke habitat verliezen? Dan onderschat je Lotje. Haar jachtinstinct is onaangedaan.
Zo bracht zij deze week een vogeltje. Van stof. Met een lusje. Een overblijfsel van een inmiddels overleden paastak. Hoe plantaardig wil je ’t hebben…..
Brunhilde Kuijper