Jawel Het was een tijdje wat stil op mijn schrijflijn. Het ritme van schrijven lag er uit en het papier klonk leeg.

Net als bij de musicus die, als hij gaat studeren eerst harmonie creëert en de wereld om zich heen laat voor wat die is, zich focust op dat ene muziekstuk. Dat ene loopje. Die paar bijzondere noten net zolang speelt tot het beoogde gevoel erin doorklinkt. De stilte in en om de musicus heen enkel door de repeterende klanken verbroken.

Net zo is het wanneer ik wil schrijven. Noem het ‘sacred space’. Het licht, de stilte, de temperatuur, de geur. Alles leeft schrijven op dat moment. En als die schrijfwereld verstoord wordt, stopt de creatieve stroom. De pen losjes in de hand tekent vraagtekens tot de hand slaapt en het vel vol is.

Mijn harmonieuze schrijfwereld werd ruw verstoord door het overlijden van ‘de man met het hondje’. De man bepaalde mede het ritme van de straat. Op vaste tijden liep hij meerdere keren per dag voorbij. Eerst naar rechts en 20 minuten later naar links. Tenminste vanaf mijn schrijfplek gezien. Zoals bij een muziekstuk het vertragende tempo het slotakkoord aankondigt, zo vertraagde de tred van de man met het hondje naarmate de jaren vorderden. Tot het moment dat zij niet meer voorbijkwamen. De lange donkere auto reed voorbij. Eerst naar links. En zo’n twintig minuten later zag ik de auto langzaam naar rechts de straat uitrijden. Het hondje in de armen van de zoon kwispelde hem uit.

Het was niet alleen het afscheid van de man met het hondje. Ook het vertrouwde ritme van de straat was verstoord. En met de komst van de nieuwe bewoners was de harmonie verstoord en waren het de dissonanten die klonken.

Eergisteren was ik in de nabijgelegen winkel. Het is altijd leuk als ik daar voor een kleinigheid moet zijn. Dat komt door het personeel dat groot fan van Lotje is. Zij lezen trouw alle verhalen op haar blog en hebben unaniem op Lotje gestemd toen zijn voor ‘Dier van het Jaar’ genomineerd was. Ook al heeft dit uiteindelijk niet mogen baten, Lotje blijft hun idool. Bij het binnenkomen in de winkel word ik altijd spontaan verwelkomd met;  “Dag mevrouw van Lotje! Hoe is het met haar? Heeft ze de laatste tijd nog wat gestolen?”

Maar eergisteren volgde er na de vrolijke ontvangst meteen verdrietig persoonlijk nieuws. De kat van de vriendin van de kassière was een week geleden bij het oversteken van de doorgaande weg overreden door een auto. De bestuurder van de auto had kennelijk haast want hij reed voortvarend verder. Dit alles voltrok zich voor de ogen van de kassière die die ochtend net op weg naar haar werk in de winkel was. Ze probeerde de tranen tegen te houden toen ze mij het hele verhaal vertelde. De mooie rode kater, Wiskey genaamd, lag levenloos en voor dood achtergelaten op straat. Door de shock was ze vergeten het kenteken van de auto te noteren. Arme Wiskey, arme kassière en arme vriendin.

Ook nu voelde ik hoe een verlies een evenwicht verstoord. Mens of dier, het maakt niet uit. In het ritme van de harmonie is het wegvallen van een medespeler ontwrichtend. Eerst is er het verdriet. Dan moet een nieuw levensritme gevonden worden. En nooit klinkt het meer zoals het was. Wel dieper en meer doorleefd.

Zo zit ik nu hier. Denkend aan de man met het hondje en Wiskey, de mooie rode kater. Ze zijn er niet meer. Maar ze hebben mijn creativiteit weer doen opleven en de woorden uit mijn pen laten stromen.

Vanavond zal ik op beiden een toast uitbrengen. Ik denk met een dubbele whiskey.

Brunhilde