DE WET EN HET RECHT VAN DE STERKSTE
Het was de afgelopen week de week van de Algemene Politieke Beschouwingen. Deze week begint op dinsdag. Dan is het Prinsjesdag en rijdt W.A. met paard en wagen met een stapeltje papier onder de arm richting een zaaltje waar hij, als ware hij de winnaar van de voorleeswedstrijd, op een heuse troon een verhaal van het kabinet mag voordragen. Heel feestelijk allemaal. Met trompetgeschal bij binnenkomst en een driewerf hoera nadat de klus geklaard is. En dan krijgt W.A. een glaasje jus om de keel te smeren. Volgens mij is daar iets in de volgorde van het script fout gegaan. De keel smeren doe je meestal voordat je gaat spreken. Ik denk dat de maandag besteed wordt aan kappersbezoek, kleding klaarleggen, hoeden afstoffen en een beetje extra beweging omdat de volgende dag er een van veel zitten is.
Voor mij persoonlijk was het ook een week van beschouwingen. Niet zozeer politieke maar zeker wel van algemene beschouwingen. In het bijzonder die van de drie Dames. Hoewel beschouwingen in dit geval meer mijn eigen observaties zijn. De dames vinden elke vorm van communicatie met mij hierover overbodig. Wat begrijp ik nou van een kattenleven? Dus ik liet het bij observeren en trok mijn eigen conclusies.
Het evenwicht in de verhoudingen tussen de drie D’s ligt gevoelig. Je kunt zeggen dat de oudst gediende, Lotje, de meeste rechten heeft en ieder die daarna erbij komt zich moet schikken naar haar maatstaven. Zoiets als in bepaalde culturen waar de man meerdere vrouwen mag ‘hebben’. De eerste vrouw heeft een hogere status dan elke daarop volgende vrouw. Voor de drie D’s gaat deze vlieger niet op. Tenminste als het aan Juul of Fien ligt. A: Er is geen kater in het spel. B: Het interesseert Juul van geen meter. En C: Fien committeert zich überhaupt aan niets of niemand. Het is zwaar voor Lot. Zij is er een van de oude stempel en zal haar zelf verworven status niet snel opgeven.
Deze week waren de kaarten iets anders geschud. Fientje is namelijk ziek. Waar zij anders altijd uit is op een onverwachte machtsovername, lag zij nu stil en somber op het handdoekenkastje in de badkamer of op het haar door Lotje toegestane kleine hoekje op het voeteneinde van het bed. Er kwam geen protest. Enkel een lijdzaam schikken. Het is op zo’n moment dat de wet van de sterkste in werking treedt. De survival of the fittest.
Toen Lotje eens ziek was liet Fien er geen gras over groeien. Zij greep de situatie aan voor een complete machtsovername. Zo gromblies zij haar keel schor en pluimde de staart wanneer Lotje ook maar enig teken van leven vertoonde. Tja, het zat diep… Maar haar coup werd niet erkend. Lotje was te zwak om er op te reageren en Juul had niet eens door wat Fien probeerde te bewerkstelligen. En toen Lotje beter was bleef alles bij het oude. Fientje verwarde ‘de wet van de sterkste’ met ‘het recht van de sterkste’. Dat laatste is het recht van Lotje. Lotje kent wel concurrentie maar geen competitie. Zij overwint zonder het lijfelijk gevecht aan te gaan. Daar staat zij ver boven verheven.
En nu is Fientje ziek. Juultje bekommert zich op geheel eigen wijze over haar jongere zuster. Regelmatig komt ze even bij Fientje liggen. Niets heerlijkers dan samen soezen. Lotje benut de situatie om haar positie te behouden en te versterken door de wet van de sterkste na te leven. Dat betekent meegaan in de ontwikkelingen van je omgeving. Ergo, alle vrijgekomen ruimte innemen en het onberoerde eten van Fien zich laten welgevallen.
Ik hoorde bij de Algemene Politieke Beschouwingen de demissionair minister-president zeggen dat ongelijkheid ook een deel van onze samenleving is. Hubert Spencer bedacht na het lezen van Charles Darwins “On the Origin of Species” (De Oorsprong de Soorten) de term “Survival of the Fittest” (De Wet van de Sterkste). Zijn idee was dat zonder ingrijpen van de overheid enkel de rijkste en bekwaamste mensen zouden overblijven.
Nu ben ik de overheid in deze kattenwereld. Ik grijp in bij ziekte en bewaak voederbakjes. Want ik behoud goede moed als het om een gezonde samenleving van de drie D’s gaat. Net zoals bij het vertrek van W.A. na het lezen van de troonrede het muziekstuk met de titel “Ru’Ach Tova” klonk. Ru’ Ach Tova, het Hebreeuws voor Goede Moed.
Brunhilde